سندروم پریفورمیس چیست؟
سندروم پریفورمیس زمانی اتفاق می افتد که عصب سیاتیک ما توسط عضله پریفورمیس تحت فشار قرار گیرد و در نتیجه این فرایند التهاب ایجاد شود. علائمی که به دنبال سندروم پریفورمیس بروز می کند شامل درد و بی حسی در باسن و پشت و پا می باشد که می تواند که در یک طرف بدن یا در هر دو سمت ایجاد شود.
آناتومی عضله پریفورمیس چگونه است؟
عضله پریفورمیس یک عضله نازک و مسطح است که از مهره های تحتانی به بالای استخوان ران متصل می شودو به چرخش خارجی استخوان ران کمک می کند. عصب سیاتیک از زیر عضله پریفورمیس عبور می کند و بلندترین و بزرگترین عصب بدن می باشد.
تفاوت سندروم پریفورمیس و درد مسیر سیاتیک به دنبال بیرون زدگی دیسک در چیست؟
در بیرون زدگی دیسک یا تنگی کانال نخاعی هم درد در مسیر عصب سیاتیک بروز می کندکه این درد از نواحی تحتانی کمر شروع شده و به باسن و پا ها کشیده می شود اما در سندروم پریفورمیس این درد در ناحیه خاص تری حس می شودکه معمولا شروع آن از باسن به پایین است و کمر را شامل نمی شود.
مطلب پیشنهادی : دستگاه بیوفیدبک و کاربردهای آن
چه عواملی سندروم پریفورمیس را ایجاد می کند؟
مهم ترین عواملی که سندروم پریفورمیس را ایجاد می کند التهاب در عضله پریفورمیس و بافت های اطراف آن ، اسپاسم های عضلانی و وجود زخم در عضله است. این عوامل می توانند به دنبال فعالیت هایی مانند بالا رفتن از پله ، پیاده روی یا دویدن در افرادی با عضلات پریفورمیس ضعیف ، آسیب های وارد شده به لگن ، باسن یا پا به دنبال زمین خوردن یا تصادف یا سفتی عضلانی به دنبال کم بودن فعالیت های فیزیکی فرد ایجاد شود.
همچنین بعد از بلند کردن نامناسب اجسام سنگین یا انجام فعالیت های بدنی سنگین بدون گرم کردن ، انجام فعالیت های بدنی بیش از حد معمول یا نشستن طولانی مدت ، سندروم پریفورمیس ایجاد می شود.
علائم سندروم پریفورمیس چیست؟
سوزش ، بی حسی ، درد ، تیر کشیدن در مسیر عصب و سوزن سوزن شدن از علائم سندروم پریفورمیس است که می تواند با نشستن طولانی مدت ، راه رفتن ، دویدن یا بالا رفتن از پله بدتر شود.
راه های تشخیص سندروم پریفورمیس چیست؟
مهم ترین راه تشخیص در این بیماران همان تاریخچه گیری و ارزیابی فیزیکی و نورولوژیک بیماران است. از جمله راه های کمکی تشخیص در این بیماران ، استفاده از اولترا سوند ، سی تی اسکن ، ام آر آی و الکترو مایوگرام است.
مراحل درمانی بیماران دچار سندروم پریفورمیس چگونه است؟
در فاز حاد بیماری چند روز استراحت برای این بیماران توصیه می شود. تمرینات کششی یا تقویتی عضله پریفورمیس به عنوان تمرین در منزل ، استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) ، ماساژ (به عنوان درمان مکمل) ، داروهای شل کننده عضلانی ، درمان های فیزیوتراپی ، تزریق استروئید یا تزریق بوتولونیوم (بوتاکس) از روش های درمان این بیماران است.
معمولا درمان جراحی در این بیماران توصیه نمی شود. بهبود درد و کاهش علائم در بیمارانی که دچار این مشکل هستند حدود ۴ تا ۶ هفته به طول می انجامد.
راه های پیشگیری از سندروم پریفورمیس چیست؟
برای پیشگیری از بروز این سندروم باید یک سری از اصول مربوط به سبک زندگی را رعایت کرد. این اصول شامل موارد زیر است:
۱- تمرین منظم عضله برای حفظ سلامت آن
۲- تمرکز بر حفظ وضعیت بدنی مناسب به ویژه هنگام نشستن ، رانندگی یا ایستادن
۳- بلند کردن مناسب اشیا با خم کردن زانو ها به همراه صاف نگه داشتن کمر و نزدیک نگه داشتن اجسام هنگام بلند کردن آن ها
۴- عدم چرخش کمر حین بلند کردن اجسام
۵- گرم کردن قبل از فعالیت های فیزیکی و کشش بعد از آن
۶- پرهیز از حفظ یک وضعیت به مدت طولانی
درمان های فیزیوتراپی مورد استفاده برای پریفورمیس کدام است؟
استفاده از مدالیته های فیزیوتراپی مانند TENS ، التراسوند ، لیزر کم توان و پر توان برای کاهش درد و ترمیم بافتی ، استفاده از گرما و سرما ، کشش پریفورمیس ، تقویت عضلات اطراف مفصل ران ، آزادسازی مایوفاشیال ، استفاده از سوزن خشک و سایر روش های درمانی موجود در فیزیوتراپی برای درمان سندروم پریفورمیس استفاده می شود.
