تاندونیت آشیل (التهاب تاندون آشیل)

تاندونیت آشیل (التهاب تاندون آشیل)، یک وضعیت التهابی در تاندون آشیل (تاندون آخر پا) است که معمولاً به عنوان یک نوع از آسیب‌های تاندونی شناخته می‌شود.

این وضعیت معمولاً در اثر فشار یا استفاده بیش از حد از تاندون آشیل بوجود می‌آید، مانند ورزش‌هایی که نیاز به پرش یا حرکاتی مانند برخورد پا به زمین دارند.

در این مطلب به بررسی این مشکل و راه های درمانی آن از جمله فیزیوتراپی میپردازیم

تاندون آشیل

تاندون آشیل بزرگترین و قوی ترین تاندون بدن انسان است.

این تاندون ظرفیت مقاومت در برابر نیروهای کششی بزرگ را دارد و از اتصال دیستال عضله گاستروکنمیوس و سولئوس به استخوان پاشنه تشکیل می گردد.

واکنش سریع تاندونی اولین مرحله آسیب تاندون است كه نتیجه آن اضافه بار فشاری یا کششی است.

کشیدگی تاندون در حین تمرین بدنی به عنوان یکی از بزرگترین محرک های پاتولوژیک دیده می شود و بارگذاری بیش از حد روی تاندون آشیل می تواند باعث ایجاد ریزتروما شود.

نتیجه ی این آسیب های مکرر التهاب تاندون آشیل (تاندونیت آشیل) است.

ریز تروماهای تکراری که باعث کشش غیر یکنواخت بین گاستروکنمیوس و  سولئوس می شوند، باعث ایجاد نیروهای اصطکاک بین الیاف و شدت غیرعادی بار در تاندون آشیل می شوند.

عواقبی مانند التهاب غلاف تاندون، دژنراسیون یا ترکیبی از هر دو از نتایج این آسیب هاست.

اگر حداقل زمان كافی برای بهبودی به تاندون و عضله داده نشود ، این قضیه می تواند منجر به التهاب تاندون شود.

علل آسیب

یكی از شایع ترین و شاید مهم ترین ناهنجاری ها پرون شدن بیش از حد پا و در نتیجه حركت مچ پا به سمت خارج است.

فاز حاد تاندونیت آشیل در اثر اضافه بار حاد، تروما یا خستگی حاد عضلانی ایجاد می شود و با یک واکنش التهابی و تشکیل ادم مشخص می شود.

اگر درمان فاز حاد با شکست مواجه شود یا اگر آن را نادیده بگیرند، می تواند باعث ایجاد فیبرین و ایجاد چسبندگی در تاندون شود.

اگر تاندون ترمیم نشود ، تاندینوپاتی پیشرفت می كند.

در طول این مرحله، ادامه تولید پروتئین افزایش می یابد که نشان داده شده است که منجر به جدا شدن کلاژن و به هم ریختگی درون ماتریکس سلولی می شود.

مرحله نهایی تاندونیت آشیل دژنراسیون آن است كه پیش آگهی ضعیفی برای تاندون وجود دارد و تغییرات در حال حاضر غیر قابل برگشت هستند.

اغلب، دژنراسیون تاندون همراه با چسبندگی های اطراف تاندون دیده می شود، اما این بدان معنا نیست که یک بیماری باعث دیگری می شود.

عوامل ابتلا به تاندونیت (التهاب تاندون آشیل)

برخی از عوامل خطر شناخته شده مرتبط با آسیب شناسی تاندونیت آشیل وجود دارد. تعداد کمی از این عوامل خطر عبارتند از:

• فشار خون بالا
• تغییر جهت سریع همراه بارگذاری
• چاقی
• دیابت
• استفاده طولانی مدت از استروئید
• ژنتیك
• کفش نامناسب
• سن بالا

راهکارهای درمانی

• فعالیت های ورزشی را تا زمان كاهش علائم کاهش دهید.
• تا وقتی بهبودی کامل صورت نگیرد بیمار باید سطح فعالیت های خود را کاهش داده و از انجام فعالیت هایی مانند راه رفتن طولانی که سبب تشدید درد و ناراحتی می شود بپرهیزد.
• گذاشتن کمپرس یخ در محل درد برای تسکین التهاب و درد
• استفاده از پد های مخصوص که در کفش گذاشته می شوند و پاشنه پا را در وضعیت مناسب قرار می دهند
• استفاده از کفش با پاشنه مناسب
• استفاده از داروهای ضد درد و ضد التهاب در موارد درد شدید

فیزیوتراپی در تاندونیت آشیل

فیزیوتراپیست ها با استفاده از روش های درمانی همچون تمرین درمانی ، شاک ویو تراپی و تکنیک های درمان دستی به بهبودی این بیماری کمک می کنند.

شاک ویو یکی از مدالیته های پرکاربرد در فیزیوتراپی است که با تحریک سلول های بافت آسیب دیده به تسریع بازسازی و ترمیم آسیب های موجود کمک می کند.

فیزیوتراپی پا سبب افزایش انعطاف پذیری و کاهش خشکی ایجاد شده می شود. تمرینات کششی و تقویتی فیزیوتراپی پا مهم ترین راهکار درمان این عارضه است.

فیزیوتراپیست تمرینات مخصوص تاندون آشیل را به بیمار آموزش می دهد تا وی در طول روز با تکرار آن ها به افزایش انعطاف پذیری تاندون و کاهش مشکلات ناشی از بیماری کمک کند.

ماساژ تاندون آشیل توسط متخصص نقش موثری در کاهش درد و بهبود انعطاف پذیری تاندون آشیل دارد.